Caol Ila is een interessante distilleerderij. Het heeft verreweg de grootste productiecapaciteit in LPA (Liters pure alcohol) van alle Islay distilleerderijen. Bijna twee keer zoveel als nummer twee: Laphroaig. Meer is niet altijd beter en in het geval van Caol Ila betekent meer in ieder geval niet dat ze het meest bekend zijn.

Ze hebben geen Nick Offerman achter ze of experimentele cask finishes. Geen Keltisch / Viking geïnspireerde labels, of de claim “most richly flavoured of all Scotch whiskies” en geen kapitein die je op de fles begroet. 

Caol Ila leeft stilletjes in de schaduw van de andere Islay distilleerderijen. Traditionele flessen met simpele labels en niks opvallends op de goude letters van deze fles na. Ze werken hard op de achtergrond. Veel van de whisky die ze maken wordt gebruikt in blends, wat ze turf en rook geeft. Ook onafhankelijke bottelaars kunnen aan vaten komen, met over het algemeen vaak succesvolle resultaten. De distiller’s Edition is 12 jaar gerijpt, net als de standaard Caol Ila 12. Het verschil is de extra rijping op Moscatel sherry vaten. Klinkt goed, ik hou wel van turf met wat zoets.

Neus:
Rozijnen geserveerd met citroen cheesecake. De turf en rook vechten om er doorheen te komen. Een klein beetje zeewier en zoethout op de achtergrond. De zoete geuren domineren. Er is ook een plastic geur, maar niet bezwaarlijk.
Met wat water komt vers fruit naar voren. Kersen en rode druiven. Fruitcake, vanille en gedroogd hout.

Smaak:
Peperig. Zoete turf en drijfhout voeren de boventoon, in tegenstelling tot de neus. Citroen en bitter volgen. Droog en wat karamel.
Water temt de whisky te veel. Er blijft dan bijna geen peper en turf meer over.

Afdronk:
Zoethout, verbrande takken en as die lang blijft hangen, erg fijn! Gedroogde vijgen als slotstuk.
Water is ook hier niet nodig, het maakt de afdronk alleen maar korter. 

Wat een plezierige whisky! Hoogtepunt is de neus, waar een constante strijd tussen rozijnen, rook, turf en hout. De rozijnen en zoete geuren winnen ronde 1, maar de turf en rook slaan terug in ronde 2 met de smaak. Er is een goede balans tussen beide.
De Moscatel sherry is duidelijk aanwezig, maar niet overweldigend, net als de turf en rook. Het is een zachte Islay met een lange afdronk. Je hoeft deze niet te temmen met water, maar is ook niet saai zonder.
Het maakt me nieuwsgierig naar Caol Ila op vatsterkte, niet gefilterd en met een natuurlijke kleur waar de geuren en smaken nog beter naar voren komen. Op avonden waar ik een makkelijke Islay wil doet deze het echter prima. Mooi spul.